گاهی وقتا

یه وقتایی تو زندگی هست که خیلی خاصه.

مثلا وقتی که دلت میگیره، وقتی میخوای تنها باشی، وقتی حوصله هیشکی رو نداری.

این وقتا خیلی خاصن، حداقل برای من.

خاص تر از همشونم وقتیه ک دوست دارم تنها باشم و تو تنهایی خودم حال کنم.

یه مازوخیسم درونیه ک تنها میشم و تو تنهایی دهن صاحاب خودمو صاف میکنم.

تو اون حالت همه چی بده، همه غیر قابل تحملن، هیشکی نباید باشه، البته این نباید بودنه بده خیلی هم بده، ولی اون مازوخیسمه باعث میشه من از این خیلی بد بودنه لذت ببرم.

تو این گیر و دار درونی بعضیا هی میان نوک میزنن به تنهاییت، هی در میزنن، هی باز نمیکنی ولی هی هستن، اینقدر پشت در میمونن و سرتقن که ته تهش تو رو ور میدارن میبرن، کجا؟ هر جا.

اونا هستن که تنها نباشی، اونا هستن که باز باشی، اونا هستن که بهت بگن هنوز دوستی قشنگ ترین واژ

بازگشت...